بخشی از مطلب
ماریو بوتا معمار مشهور سوئیسی امروزه به عنوان یکی از باسابقه ترین و
پرافتخار ترین نمایندگان معماری عصر پست مدرن شناخته می شود. به عقیده بوتا
محدودیت برای معمار همواره و درتمامی پروژه ها وجود خواهد داشت و این طراح
است که می بایست از آنها به عنوان پتانسیل و نکاتی مثبت در طراحی استفاده
کند.
از این رو ضوابط شهری و قوانین دست و پاگیر طراحی در شهر دورتمند آلمان را
می بایست در زمره همان محدودیت هایی به شمار آورد که در نهایت منجر به خلق
یکی از برجسته ترین آثار بوتا گردید. او در سال ۱۹۵۸ به عنوان کار آموز با
مهندسانی چون Luigi Camenisch و Tita Carloni کار کرد. تحصیلات خود را در
سال ۱۹۶۱-۱۹۶۴ در «Liceo Artistico» میلان و تا ۱۹۶۸ در «Istituto
Universitario di Architettura» ونیز ادامه داد و همزمان در ساله ۱۹۶۵ در
آتلیه Corbusier به کار پرداخت. در سال ۱۹۷۰ اولین دفتر مهندسی خود را در
راه اندازی کرد.در سال ۱۹۷۸ عضو فدراسیون مهندسان سوئیس شد و پس از آن در
سالهای ۱۹۸۲-۱۹۸۷ عضو کمیسیون فدرال هنرهای زیبا بود. آثار او الهام گرفته
از اثر Le Corbusier ،Carlo Scarpa و Louis Kahn است. ماریو بتا پس از
ساختن آثاری متعدد در کشور سوئیس کم کم به کشورهای خارجی راه پیدا کرد و
به یک معمار بینالمللی تبدیل شد.
بنای کتابخانه شهرداری دورتمند او؛ از دو بخش اصلی با شخصیت هایی متفاوت
تشکیل شده است، توده اصلی ساختمانی کشیده و خطی است که خود به دو بخش پنج و
شش طبقه قابل تفکیک است. سازه این بنا از بتن آرمه و پوشش نمای آن از سنگ
های طبیعی قرمز رنگ می باشد. در نمای اصلی ردیفی یکنواخت از پنجره های
مستطیل شکل و باریک با عمق زیاد قرار دارد. استفاده از فرم های خالص، مصالح
صلب، گشودگی های منظم و ساختار متقارن از جمله مشخصه های اصلی آثار بوتا
قلمداد می گردد.
محل شکست ارتفاعی توده اصلی نقطه اتصال پلی است که بنا را به بخش دوم
کتابخانه یعنی فضاهای مطالعه و قفسه های عمومی متصل می سازد.البته هر دو
بنا در زیرزمین به هم متصل هستند اما به لحاظ بصری کاملا مستقل به نظر می
رسند. نکته قابل توجه تضاد ساختاری و هندسی این دو بخش است که کاملا مشهود
می باشد. ورودی اصلی بنا در محل اتصال دو بخش اصلی و در فضای حدفاصل این دو
حجم قرار دارد. محلی که وجود پل ارتباطی بر فراز آن این فضا را شاخص و
دعوت کننده ساخته است.